دستگاه کوچکی که در زیر پوست قفسه‌ی سینه‌ی بیمار گذاشته می‌شود، پالس‌های الکتریکی را به مغز می‌فرستد.
برای فرد مبتلا به پارکینسون گزینه‌های درمانی مختلفی موجود است. البته، درمان کاملی وجود ندارد؛ ولی داروها و گاهی جراحی می‌تواند مؤثر باشد.
موارد ارثی پارکینسون نادر است. اینکه والدین پارکینسون را به کودک منتقل کنند، غیر معمول است.
با گذشت زمان ، اثربخشی داروهای پارکینسون کاهش می یابد. در مرحله دیررس پارکینسون ، عوارض جانبی برخی داروها ممکن است از مزایای آن بیشتر باشد.
کارشناسان هنوز مطمئن نیستند که علت پارکینسون چیست. این بیماری مادام العمر است که با تغییر شیوه زندگی و درمان های پزشکی قابل کنترل است.
اگر علائم پارکینسون را تجربه می کنید یا اگر مبتلا به این بیماری تشخیص داده شده اید و به دنبال راه های جدیدی برای مدیریت این بیماری هستید ، با پزشک خود مشورت کنید.
بیماری پارکینسون به تدریج پیشرفت می کند و مراحل پیشرفت پارکینسون در هر کسی متفاوت است.
آزمایشات تصویربرداری و آزمایش خون برای تمایز بین این دو بیماری استفاده می شود.
دارو درمانی همراه با کاردرمانی ممکن است به کاهش علائم کمک کند. (تاثیر کاردرمانی بر پارکینسون)
داروهای پارکینسون می توانند به طور موثری علائم را در این مرحله به حداقل برسانند و کاهش دهند.
افراد مبتلا به پارکینسون ؛ به منظور پیشگیری از عدم فعالیت ، به ورزش کردن نیاز دارند. حرکت کردن ، حرکات کششی و ورزش کردن ؛ می تواند به پیشگیری از تاثیرات ثانویه از قبیل موارد زیر کمک کند :
تالاموتومی: نتایج پژوهش‌ها نشان می‌دهد رعشه‌ها حاصل وجود مشکلاتی در تالاموس هستند. در این روش جراحی، بخشی از تالاموس تخریب می‌شود تا از رسیدن لرزش‌ها خطرات بیماری پارکینسون به عضلات جلوگیری شود.
واردآمدن ضربات مکرر به سر (مثلا در اثر تصادف‌های مکرر یا برخی ورزش‌ها)
حرکات به طور قابل توجهی کندتر می شوند ، که در نتیجه، فعالیت ها هم کندتر می شوند. مسائل مربوط به تعادل نیز اهمیت بیشتری پیدا می کنند و بنابراین سقوط و افتادن بیشتر شایع می شود.